บทที่ 4

การพาลูกไปหาหมอคนเดียวเป็นเรื่องที่เหนื่อยอย่างแน่นอน

เทรซี่มีไข้สูง และสการ์เล็ตต์รู้ว่าครั้งนี้เธอคงเลี่ยงอเล็กซานเดอร์ไม่ได้ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับความช่วยเหลือจากเขา แม้ว่าเธอจะตัดสินใจแล้วว่าจะรักษาระยะห่างจากเขาก็ตาม

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะพึ่งพาเขาได้เพียงเพื่อความปลอดภัยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

สการ์เล็ตต์ก้มหน้าลงด้วยความอับอายและขอบคุณเขาด้วยเสียงแหบแห้ง

ดูเหมือนว่าอเล็กซานเดอร์จะโชคร้ายเสมอเมื่อต้องมาพัวพันกับเธอ

สการ์เล็ตต์คุ้นเคยกับโรงพยาบาลเป็นอย่างดี ตั้งแต่กลับมาที่เมืองฟีนิกซ์ เทรซี่ก็จะมาที่นี่ทุกครั้งที่ป่วยเล็กๆ น้อยๆ

เธอวิ่งไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์และถามว่า "คุณหมอโดโนแวนอยู่ไหมคะ"

เชส โดโนแวน เป็นเพื่อนร่วมชั้นของมอยร่า และเทรซี่มักจะหาเขาเสมอเวลาป่วย

พยาบาลตรวจสอบตารางเวลาแล้วส่ายหน้า "คุณหมอโดโนแวนลาพักร้อนสองสามวันค่ะ เขาไม่ได้อยู่ในเมืองฟีนิกซ์"

เรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

สการ์เล็ตต์รู้สึกหงุดหงิดแต่ไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องพาเทรซี่ไปห้องฉุกเฉิน

แม้จะเป็นเวลาเที่ยงคืน แต่ห้องฉุกเฉินก็ยังคงแออัด และสการ์เล็ตต์ก็นั่งไม่ติด

อเล็กซานเดอร์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดเบอร์ "ฉันอยู่ที่ล็อบบี้โรงพยาบาล มาที่นี่ภายในสิบนาที"

เขาวางสายและจัดท่าให้เทรซี่สบายขึ้น "เดี๋ยวก็เรียบร้อย"

ริมฝีปากของสการ์เล็ตต์ขยับเล็กน้อย แต่อเล็กซานเดอร์เหลือบมองเธอ ทำให้เธอต้องกลืนคำขอบคุณลงไป

โชคดีที่อีกไม่กี่นาทีต่อมา ชายในชุดกาวน์สีขาวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ล็อบบี้ มองไปรอบๆ

เมื่อเขาเห็นอเล็กซานเดอร์และเด็กในอ้อมแขน เขาก็พูดออกมาตามสัญชาตญาณว่า "โอ้พระเจ้า!"

สีหน้าของอเล็กซานเดอร์เย็นชา "เด็กเป็นไข้ ดูให้หน่อย"

เขาเสริมคำเตือนว่า "อย่าพูดจาไร้สาระ"

ไทเลอร์ แฮมิลตัน เป็นหมอ และถึงแม้เขาจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องของอเล็กซานเดอร์ เขาก็ต้องให้ความสำคัญกับคนไข้ก่อน

เขากลายเป็นคนจริงจังทันที "เข้าใจแล้ว ตามผมมา"

ไข้ของเด็กจะรอช้าไม่ได้ และเมื่อมีอเล็กซานเดอร์เข้ามาเกี่ยวข้อง ไทเลอร์จึงรีบสั่งให้พยาบาลเตรียมอุปกรณ์และนำพวกเขาไปยังห้องส่วนตัว

ขณะตรวจเทรซี่ ไทเลอร์ก็ถามคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับประวัติการรักษาของเธอ

สการ์เล็ตต์ตอบได้อย่างคล่องแคล่ว

สายตาของไทเลอร์กวาดมองระหว่างคนทั้งสอง ผู้หญิงคนนั้นดูวิตกกังวล สวมเสื้อโค้ทของอเล็กซานเดอร์

แต่เด็กบนเตียงมีผมลอนสีทองและหน้าตาคมคาย เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกครึ่ง

ในฐานะมืออาชีพ ไทเลอร์บอกได้ว่าเธอไม่ใช่ลูกของอเล็กซานเดอร์กับสการ์เล็ตต์

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออเล็กซานเดอร์ยืนอยู่ข้างๆ ฟังคำตอบของสการ์เล็ตต์ ใบหน้าของเขาก็ยิ่งมืดลง

ราวกับว่าเขาถูกผู้หญิงที่แต่งงานแล้วหลอก ตอนนี้ต้องมาติดแหง็กพาลูกของเธอมาโรงพยาบาล

ไทเลอร์รีบส่ายหัว ปัดความคิดนั้นทิ้งไป

สการ์เล็ตต์ยิ่งประหม่าเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ "คุณหมอแฮมิลตัน เทรซี่เป็นยังไงบ้างคะ"

ไทเลอร์ตอบ "ก็แค่เป็นไข้ แต่เธอยังเล็กเกินไป ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ ป้องกันปอดบวม"

ในที่สุดสการ์เล็ตต์ก็ผ่อนคลาย "ขอบคุณค่ะ คุณหมอแฮมิลตัน"

ไทเลอร์โบกมือ "ขอบคุณคุณคิงเถอะ"

อเล็กซานเดอร์ยังคงเงียบ ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ

สการ์เล็ตต์เหลือบมองเขา แต่เขากลับเบือนหน้าหนีทันที

เธอก้มหน้าลง มองพื้น กดความเจ็บปวดที่จู่ๆ ก็แล่นเข้ามาในใจ

พยาบาลเข้ามาให้น้ำเกลือเทรซี่

ไม่นานเธอก็หลับไป

อเล็กซานเดอร์เดินเข้ามาจับแขนสการ์เล็ตต์ "เฝ้าเด็กไว้ เราต้องคุยกัน"

พยาบาลซึ่งได้รับคำสั่งพิเศษจากไทเลอร์ให้ดูแลผู้ป่วยในห้องนี้อย่างดี ตกลงโดยไม่ลังเล

อเล็กซานเดอร์ขอบคุณเธอและดึงสการ์เล็ตต์ออกจากห้อง

สการ์เล็ตต์เซถลา ไม่ทันตั้งตัว

เขานำเธอไปยังห้องทำงานของไทเลอร์

เมื่อเห็นพวกเขา ไทเลอร์ก็รีบหาข้ออ้างออกไป "ผมจะไปดูเด็กหน่อย"

เขาไม่ลืมที่จะปิดประตูตามหลัง

สการ์เล็ตต์ถูกตรึงติดกับผนัง สัมผัสได้ถึงความโกรธของอเล็กซานเดอร์

เธอไม่เข้าใจว่าทำไม

ในตอนนี้ สการ์เล็ตต์ดูน่าสงสาร

เธอเปียกฝน ผมสีน้ำตาลเปียกลู่แนบใบหน้า ทำให้เธอดูบอบบางและซีดเซียวยิ่งขึ้น

หากไม่ใช่เพราะดวงตาที่เปื้อนน้ำตาและริมฝีปากที่ถูกกัด เธอก็คงจะเหมือนนางไซเรนที่น่าหลงใหล

อเล็กซานเดอร์อดไม่ได้ที่จะสัมผัสริมฝีปากของเธอ

ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน สการ์เล็ตต์มักจะกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกผิดหรือเสียใจ แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นเพียงฉากหน้าที่สร้างขึ้นด้วยเงินก็ตาม

ตอนนั้นพวกเขารักกันมาก

สการ์เล็ตต์หันหน้าหนีโดยสัญชาตญาณเมื่อเขาสัมผัสริมฝีปากของเธอ

อเล็กซานเดอร์กลับสู่ความเป็นจริง

ความรักเหรอ?

เมื่อมองย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่ติดอยู่ในความรักจอมปลอมนั้น

อเล็กซานเดอร์แค่นเสียงหยัน จับเอวของสการ์เล็ตต์ "เราเลิกกันเพราะเด็กคนนั้นเหรอ"

เด็ก?

เด็กคนไหน?

สมองของสการ์เล็ตต์ว่างเปล่า ใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะรู้ว่าอเล็กซานเดอร์เข้าใจผิด

เขาคิดว่าเทรซี่เป็นลูกของเธอ

สการ์เล็ตต์พยายามอธิบาย "คุณพูดเรื่องอะไร ฉัน..."

คำพูดของเธอถูกตัดขาดด้วยจูบที่กะทันหันของเขา

จูบของอเล็กซานเดอร์ไม่ได้อ่อนโยน มันเป็นการแก้แค้น เขากัดริมฝีปากของเธอ

สการ์เล็ตต์สะดุ้ง ผลักเขาออก "คุณทำอะไร"

เสื้อโค้ทหลุดจากไหล่ของเธอเนื่องจากการเคลื่อนไหว ชุดนอนบางๆ ของเธอเผยให้เห็นขาและไหล่ ไม่ว่าจะเพราะความหนาวหรือความโกรธ สการ์เล็ตต์ก็ตัวสั่น

เธอตระหนักขึ้นมาทันที

อธิบายเหรอ? อธิบายอะไร?

ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นในนามของเซบาสเตียน และอเล็กซานเดอร์เป็นอดีตของเธอ ตอนนี้เป็นลุงในนามของเธอ

ไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายใดๆ ระหว่างพวกเขาทั้งสอง

ในเมื่ออเล็กซานเดอร์เข้าใจผิดแล้ว ก็ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นไปจะดีกว่า

ถ้ามันหมายความว่าพวกเขาจะหลีกเลี่ยงกันได้ มันอาจจะดีที่สุด

สการ์เล็ตต์หายใจเข้าลึกๆ

อเล็กซานเดอร์หรี่ตาลง จ้องมองเลือดบนริมฝีปากของเธอ

สีแดงดั่งกุหลาบ

เขาเข้าใกล้สการ์เล็ตต์ หยิบเสื้อโค้ทขึ้นมาคลุมไหล่ให้เธอ

จากนั้นเขาก็เชยคางเธอขึ้น มองเข้าไปในดวงตาสีแดงของเธออย่างเย็นชา "ไหนว่าจะขอบคุณฉันไม่ใช่เหรอ"

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ "เธอคิดว่าแค่คำขอบคุณง่ายๆ มันจะพอจริงๆ เหรอ"

"สการ์เล็ตต์ เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนะ นั่นไม่ใช่วิธีขอบคุณใคร"

"ถ้าคนอื่นได้ ทำไมฉันจะไม่ได้"